Dwaalleer

​

Tijdens de COVID-19 crisis worden we gedwongen om stil te staan. Onze normale routine wordt verstoord. Nederland komt langzaam maar zeker, piepend en krakend weer in beweging. Maar zoals het was, zal het voorlopig niet meer worden. We worden langzaam wegwijs gemaakt door stickers, bordjes en pijlen in een structureel veranderde wereld. We kunnen nog maar één kant op. De herhaling en de veelvoud van een enkele sticker in een enkel gebouw laat zich hier zien in snel bewegend beeld. Hoewel de richting veranderd kunnen we alleen maar één kant op. Soms lijken de stickers ons vast te houden in een doolhof. Een doolhof waar we niet uit kunnen komen. We zoeken ons een weg tussen andere verdwaalde mensen. Sommige mensen willen zich niet verdwaald voelen. Het duurt te lang. Ze zoeken naar een rede, willen naar buiten en zoeken gelijkgestemde. De regels zijn te streng en het beperkt de bewegingsvrijheid. Wanneer we ons zelf lijken te verliezen in het gedrang en de zoektocht naar de uitgang, lijken we te vergeten dat we ons allemaal in de het zelfde doolhof begeven. Alleen samen kunnen we de uitgang vinden. Alleen als we samen dezefde route lopen. Alleen dan kunnen we de oudere en kwetsbare mensen beschermen. Ookal lijkt het doolhof soms oneindig. De stickers en pijlen wijzen ons de weg

 

During the COVID-19 crisis we are all in a forced stop. Our normal routine is disrupted. The Netherlands is slowly but surely, while squeaking and creaking, starting to move again. Life will not be the same again, not like it used to be. We are slowly being introduced to a structurally changed world by stickers, signs and arrows. Life turned into a one way street. The hope is for humanity to strive through all of this in a meaningful and positive way. The repetition and multitude of a single sticker in a single building is shown here in a fast moving image. Although the direction changes, we can only go one way. Sometimes the stickers seem to trap us in a maze. A maze that we cannot get out of. We find our way among other lost people. Some people don't want to feel lost. It takes too long. They look for reason, want to go outside and seek like-minded people. The rules are too strict and it restricts their freedom of movement. When we seem to lose ourselves in the throng and search for the exit, we seem to forget that we are all in the same maze. Only together we can find the exit. Only if we walk the maze together. Only then can we protect the elderly and vulnerable. Even though the maze seems endless sometimes. The arrows show us the way.